Tijdens een mooie wandeling door een Mortels natuurgebied:
zij: 'Mijn moeder zegt zelden wat ze ergens echt van vindt'.
Hij: 'Hoezo dan? Durft ze niet?'
Zij: 'Nee, dat is het niet, maar ze heeft het niet geleerd. Thuis werd niet gevraagd wat je er van vond, je had het maar te doen. Daarbij, er moest hard gewerkt worden. Arbeid adelt. Zeggen wat je er van vindt, is als klagen. En dat doe je niet. Niet bij je gezin, niet bij je familie en al helemaal niet bij vreemden.'
Hij: 'Ik heb regelmatig van die voorlichtingsbijeenkomsten waar aan de goegemeente iets nieuws gepresenteerd wordt. En zuur dat ze zijn. Eigenlijk altijd. Er verandert iets, dus zijn we tegen. Dat vind ik heel begrijpelijk, maar waarom moet dat altijd zo knoestig, zo bot en hoekig?'
Zij: 'Vergeet niet, er wordt eindelijk eens iets aan ze gevraagd. Hun mening, hun ultieme eigen mening. Als je dat niet gewend bent en daarbij een hoop frustratie hebt opgepot, ja dan klinken de woorden bijzonder hard en ongenuanceerd.'
Hij: 'Ja, zeg maar rustig chagrijnig. Boos met een hoofdletter...'
Zij: 'Weet je, het is eigenlijk heel goed dat het gebeurt.'
Hij: 'Wat bedoel je?'
Zij: 'Nou, dat de generatie van mijn moeder bevraagd wordt. Zie het als therapie. En denk niet dat ze bij zo'n avond echt zeggen wat ze vinden... Je mocht eens afwijken!'
Hij: 'Dan hebben we nog een lange weg te gaan...'
Zij: 'Valt wel mee, we zijn bijna thuis.'
