Trots

Ik ben 'trots' in Eindhoven tegen het lijf gelopen. Niet op een heroïsche plek, ook niet tussen het winkelend publiek op de Demer in Eindhoven. Ik trof 'm aan op de eerste etage van de Heuvel galerie. Nooit eerder geweest, toch gedaan. Er zit daar een kleine schoenenwinkel, BEJJ (uit te spreken als de letter B) van de voormalige bankemployee Hasan Ekoc. Hij heeft na een paar jaar zijn bankcarrière aan de wilgen gehangen en is zijn eigen schoenenmerk en winkel begonnen. Mooie schoenen. Mooie man. Hij heeft mij in nog geen kwartier, zonder het er over te hebben, verteld wat trots is. Heilzaam. Ik had jaren geleden dezelfde gewaarwording bij een ontmoeting met een Irakese vrouw van rond de twintig. Wat ze studeerde? Rechten. Alsof haar leven er van afhing. Dat deed het misschien ook. Na alle onrecht in haar vaderland en de dagelijkse smart van haar ouders tijdens en na de vlucht, was de studie niet vrijblijvend. Het onrecht moet bestreden worden. Deze vrouw, vitaal, energiek, ijverig en slim, is symbolisch voor haar generatie. De dominee in mij zou willen zeggen: 'Nederlanders, warmt u aan hen. Inspireer u, koester hen. Hou op met zeuren en doe iets. Iets geks. Gooi desnoods het roer om. Ga desnoods schoenen maken. Maar wees trots.

Ik ben verwarmd de winkel uitgelopen, helaas zonder nieuwe schoenen. Zo gek wilde ik het (nog) niet maken. Kijk eens op: www.bejj.nl

Tempels van gemeenschap

De laatste tijd ben ik nauw betrokken bij de totstandkoming van verschillende multifunctionele accommodaties, lelijk afgekort tot MFA's. Er wordt nog niet gebouwd, wel heel veel gedroomd en imaginair geknutseld, gedoceerd, gezongen en gesport. Menig dorpsbewoner, bestuurder en politiekman is, ondanks grote tekorten in welke begroting dan ook, gericht op maar één ding: het oprichten van tempels voor de gemeenschap. Bijna bezwerend, bijna religieus. Want zonder kerk geen dienst, zonder gelovigen geen heiland en zonder MFA geen gemeenschap. Want daar draait het allemaal om: het redden van de gemeenschap. Lees de kranten, beluister de lokale en regionale geluiden en kruip in de huid van een vereniging... We zijn allemaal als de dood voor dode dorpen. Geen winkel of vereniging meer, geen school of opvang meer, geen samenhang of ons-kent-ons meer; het einde van de vitale gemeenschap is nabij of misschien wel vóórbij. Alsof iedere school, elke vereniging en vrijwilliger zonder nieuwe stenen in elkaar stort. Jaren vijftig bewustzijn in een virtuele wereld en communiteit. Wij zijn begonnen met het stapelen van stenen, wij spannen enorme luifels, met grote spoed om het laatste beetje asem van gemeenschapzin op het multifunctionele podium act de présence te geven. Wij gebruiken daarbij grote woorden als 'ontmoeten', 'samenwerken' en het vreselijke 'afstemmen'. Van enige spiritualiteit is overigens geen sprake. Ieder raam, muur en dak is ingericht op multifunctionaliteit en flexibiliteit. Je mocht eens hinder van elkaar ondervinden. Sec beschouwd is de MFA een versteende outlookagenda. Met gemeenschap of corporatiezin heeft het allemaal weinig te maken. Jammer dat die agenda niet virtueel is, maar van perkament, bedrukt met gouden letters. Nee, geef mij maar een kerk... Ook allang geleden overleden, maar spiritueel gebouwd en spiritueel gebruikt. Eens kijken of ik God terug vind in Outlook...