Vandaag fietste ik weer eens langs de Beekse Akkers bij Beek en Donk, de wijk Strijp in Aarle-Rixtel en Brandevoort bij Helmond. Wat mij aan de nieuwe woonwijken opviel is de ongelooflijke perfectie waarmee de Brabants dorpsarchitectuur is gebouwd en zich presenteert. Ook na enkele jaren wonen, tuinieren en bouwen ziet het er allemaal nog perfect uit. Clean, opgeruimd, perfecter dan een dorp ooit is geweest en zal zijn. Het is pure esthetica, het is bijna kunst. Dat kan alleen maar de uitdrukking zijn van stadse sentiment. Het perfecte Brabantse dorp als wieg, thuis en sterfbed van de stadse mens die naar rust, ruimte en harmonie snakt. Veiligheid en openheid tot ver voorbij de akkers. Maar het gaat verder. Goed beschouwd heb ik gekeken naar de abstractie van een dorp. Men neme een toefje van dit, een snufje van dat en allez... alweer een dorp. Het wordt en is een trucje. Voorspelbaar. Het lijkt wel een computerspel, het is virtueel. Zou het werkelijk zo zijn? Is de stadse mens in zijn verlangen en wensen de realiteit voorbij? Virtueel geworden? Begrijp mij goed, ik zeg niet dat het goed of fout is. Binnen kort op uw buis: tussen virtuele kunst en virtuele kitch...
